Մեր գեղցի Սիմոնը մի օր վար անելիս ա լինում, տեսնում ա ակոսի միջին մի ճնճղուկ քուջուջ ա անում, փափախը գցում ա վրին, ճնճղուկը բռնում։

Խեղճ ճնճղուկի սիրտը ուզում ա թե տրաքի, ամա վախիցը լիզու ա առնում.

— Սիմոն,— ասում ա, ինձ որ բաց թողնես, քեզ մի էնպես բան կասեմ, էնպես բան կասեմ, որ շնորհակալ կմնաս։

Սիմոնը թե.

— Բաց եմ թողնելու, բա հու քեզ չեմ ուտելու, ասա տեսնեմ, ի՞նչ ես ասում։

— Սիմոն,— ասում ա ճնճղուկը,— էսօր ճաշդ ո՞վ ա բերելու։ Սիմոնը թե.

— Իմ կնիկը, էլ ո՞վ։

— Դե որ կգա,— ասում ա ճնճղուկը,— կնկանդ աչքերին մի լավ, սուր-սուր մտիկ կանես, թե իրան կորցրեց, կարմրեց, գիտենաս, որ էսօր ծուռ ա ման էկել, իրա հալալը՝ հարամացրել ա, թե հու չէ՝ անմեղ ա։

— Տա, այ ճնճղուկ, դու ի՞նչ գիտես մեր տան անց ու դարձը,— հարցնում ա Սիմոնը։
Ճնճղուկը թե.

— Ձեր կտրի տակին մի ճնճղուկի բույն կա։ Էդ բնի միջի ճնճղուկն ա ասել հրոխպորս կնկանը, հրոխպորս կնիկն էլ ասել ա տալին, տալն էլ ինձ։ Երդում կրակ եմ կերել, որ մարդի չեմ ասիլ, համա դե տենում ես էլի, ինչքան նեղ ա տեղս, ո՞նց չասեի։

Սիմոնը էս որ իմանում ա, էն ա հո իրան ուտում ա մինչև կեսօրին կնիկը հաց ա բերում նրա համար։ Սուր-սուր մտիկ ա անում կնկա աչքերի միջին, կնիկը իրան՝ կորցնում ա, կարմրում, սփրթնում։

— Այ կնիկ,— ասում ա Սիմոնը,— դու էսօր ծուռ ես ման էկե, քու հալալը հարամացրել ես։

— Քա, վո՛ւյ, էդ ով ասեց,— ծվում ա կնիկը։

— Մեր կտրի տակի ճնճղուկը,— ասում ա Սիմոնը։

Կնիկն սկսում ա լաց լինել, թե սուտ ա, էդպես բան չի եղել, համա էլ ուր, իրեն մատնել էր արդեն։ Համ լաց էր լինում, համ մտքումը ասում.

— Հիմի կաց տես ինչ սև եմ բերում գլխին, լիզուն կտրեմ գցեմ շանը, հարամ լինի էն կուտը, որ տվել էի նրան, թե ինչ ա սուս անի։

Էլ ի՞նչ ասեմ, էնա գիտեք էլի մեր Սիմոնի կրակ խասիաթը, ի՞նչ կուտացներ կնկանը։

Կնիկն էլ տուն հասնելուն պես, վեր ա ունում ցախավելը, ինչքան կտրի տա կին ծտի բուն կա քար ու քանդ ա անում...

Հիմի հո տեսաք, որ ծիտը լիզու ունի։ Անմեղ էրեխանցն ու միամիտ կնանոցը ըտենց են խաբում էլի, որ ասում են թե. «ծիտը խաբար բերեց»։

* * *

Երբ որ մի կուշտ ծիծաղեցին էս հեքիաթի վրա, պապս ասեց.

— Դուք լավ եք ճանաչում մեր Սիմոնին էլ, նրա կնկանն էլ։ Անունները որ փոխեք, հրեն էրկուսն էլ մեր գեղումն են։ Զարմանալին էն ա, որ էդ Սիմոնի կնիկը համ «ծուռ ա ման էկել, իրա հալալը հարամցրել ա, հետն էլ էնքան միամիտ ու շաշ ա եղել, որ հավատացել ա ծտի խաբար բերելուն»։

* * *

Էստեղ խոսքը նորից պտիտ էկավ, հասավ պապիս կողքին նստած, նրա ընկերներից մեկին, սա թե.

— Ես ձեզ իսկական մեր գեղումը պատահած բան պատմեմ, որ հիմի բերնե բերան ընկած հեքիաթ ա դառել։