— Այ մարդ,— ասում են,— աչքդ բաց արա, տես, քու կնիկը հրեն քավորիդ հետ նստում վեր ա կենում։

Գեղացին չի հավատում,

— Քավորը էդպես բան չի անի, աչքովս էլ տեսնամ՝ չեմ հավատա։

— Էհ, մի հավատա, մենք հու ասեցինք, մնացածը դու գիտես։

Օրվա մի օր էս մարդը խուրջինը ուսն ա գցում, գնում քաղաք, ամա կիսաճամփին ոնց ա լինում, միտքը փոխում ա, ետ ա դառնում գեղը։

Գալիս ա, մտնում ա տուն, ի՞նչ տեսնի, հրեն իրա կնիկն ու քավորը տեղաշորում, իրանց քեֆին պառկած են։

— Յա,— ասում ա,— տեսնես էն ո՞վ ա պառկած կնկանս հետ։

— Ես եմ, սանահեր ջան,— ասում ա քավորը,— ես եմ, ղուրբան քեզ։

— Ջանմ,— ասում ա գեղացին,— ժամումը իմ գլխին խաչ ես բռնել, իմ էրեխանց կնունքի քավերն ես էլել։ Բա ո՞նց էիր կնկանս ասում. «իմ քուր, իմ բերնի սրբութին», բա աստծուց չե՞ս վախենում։

— Յա, սանահեր ջան,— ասում ա քավորը,— էդ ասելու խոսք էր, որ ասիր, ինչի՞ ես անհավատ եմ, որ աստծուց չվախենամ, ինչի՞ իմ ճակատին մեռոն չի՞ եղել քսած։ Իրավունք ունես, սանահեր ջան, գլխիդ խաչ եմ բռնել, էրեխանցդ կնունքին քավոր եմ եղել, էդ էլ իրավունք ունես։ Սանամորս «իմ քուր, իմ բերնի սրբութին» եմ ասել, էդտեղ էլ իրավունք ունես։ Որ դու իմ կնկան՝ քու քավորակնկան չես ասել՝ «իմ քուր, իմ բերնի սրբութին», ես նեղացե՞լ եմ։ Ախպեր ջան, դե արի ծուռը նստենք, դուզ խոսենք, էս կնիկը քու կնիկը չի, իմ կնիկն ա...

— Յա՜։ Քավոր...

— Համբերի սանահեր, հալբաթ քու կնիկն ա, ես էս խոսքի օրինակի համար ասի. էս իմ կնիկն ա, ասենք թե մնացել ա մենակ, վախից դողում ա խեղճ գառը, է՜, դու կթողեիր, որ մենակ ահից մեռներ, չէի՞ր գա իրա մոտ, սիրտ չէի՞ր տա նրան։

— Յա, ինչի՞ որ, քավոր ջան, ես ի՞նչ ա, մարդ չեմ, էդքանը չե՞մ հասկանում։

— Է, օղորմի ծնողացդ հոգուն, ուրիշ ի՞նչ ունես ասելու։

Էստեղ կնիկը ձենը գլուխն ա գցում.

— Ղուրբան լինես դու էս տեսակ քավորին։ Գիշերս էկավ տուն, ասի. «Քավոր աղա, մնա իմ մոտ, մենակ եմ, մարդս գնացել ա քաղաք, էս գիշեր չի գալու, վախենում եմ»։ Քավոր աղեն իմ խոսքը գետնովը չտվեց, մնաց, հիմի դու պետք ա նրա ձեռը պաչես, որ ինձ մենակ չի թողել...

— Կնիկ ջան,— ասում ա գեղացին,— դու էլ իրավունք ունես, ախր, ասում էի չէ՞ քավորը էդպես բան չի անի։ Էլեք տեղաշորից, կնիկ ջան, հաց գցի, ճամփա եմ եկել սոված եմ, համ էլ էնա քավորս էլ մեր տանն ա, մի թաս գինի խմենք քավորիս հետ...

Ասում են, որ էդ աստծու գառը գեղացին մինչև օրս էլ հավատացած ա, որ նրանց միջին բան չի եղել, ու եփ որ խոսք ա ընկնում, ասում ա.

— Քավորը էդպես բան չի անի, որ աչքովս էլ տեսնամ, չեմ հավատա։

— Ալևոր,— ասեց տատս,— կնիկ արմատներին տնազ դնելու, խայտառակ հեքիաթներ ասելու մեջ դու հայտնի ուստա ես։ Քու ասածը հերիք չէր, պակասն էլ ընկերդ ավելացրեց։ Ամա չկարծեք թե մենակ ձեր խոսքն ա անց կենում, մենք էլ խոսք ունենք ասելու։

— Հերիքնազ,— ասեց պապս,— Չլինի նեղացա՞ ր մեզանից։

— Բանիդ կաց, հեքիաթիցը խելոք մարդը չի նեղանա, ես հո շաշ չեմ, որ նեղանամ։ Հեքիաթ ասողին՝ լսող պիտի, լսողն էլ պիտի հասկանա, թե ո՞ւմ, ինչի՞ համար ա ասվում հեքիաթը։ Հլա մի մտածի, թե էն ինչի՞ցն էր, որ մեր կնանիքը, հարսներն ու աղջիկները, ավելի շատ ծիծաղեցին ձեր հեքիաթների վրա, քանց թե դուք՝ տղամարդիկդ։ Էդ նրանից էր, որ էստեղ ոչ Սիմոնի կնկա նմանը կա, ոչ էլ լիրբ քավորակնկա նմանը։

— Տղամարդու փափախը դիք պահողը,— շեշտով ասաց տատս,— կնիկն ա։ Աստծու շինած տունը անպետք կնիկը կքանդի։ Արժանավոր կնկա շինած տունը՝ աստված էլ չի քանդի։ Դե, հիմի դուք սուս արեք, թազա հեքիաթների տուտը ես եմ բաց անում։