Главная
Регистрация

Вход
ՀԱՅԵՐ ՄԻԱՑԵՔ
Приветствую Вас Гость | RSSВоскресенье, 2024-12-22, 15.07.40
[ Новые сообщения · Участники · Правила форума · Поиск · RSS ]
  • Страница 1 из 1
  • 1
Հովհաննես Թումանյան (Հեքիաթներ)
NvardДата: Воскресенье, 2010-11-14, 22.12.59 | Сообщение # 1
Полковник
Группа: Глобал модератор
Сообщений: 333
Статус: Offline
Ես մեր ծերերից եմ լսել, մեր ծերերը իրենց պապերից, նրանց պապերն էլ իրենց մեծերից, թե մի ժամանակ մի աղքատ հողագործ է լինում, ունենում է մի օրավար հող ու մի լուծ եզ։

Ձմեռը էս աղքատ հողագործի եզները սատկում են։ Գարունքը, վար ու ցանքի ժամանակը որ գալիս է, եզ չի ունենում թե վարի, հողը վարձով տալիս է իր հարևանին։

Էս հարևանը վարելու ժամանակ խոփը մի տեղ դեմ է ընկնում, դուրս է գալի մի կարաս, մեջը լիքը ոսկի։ Եզները լծած թողնում է, վազում է գյուղը հողատիրոջ մոտ։

— Հեյ, աչքդ լուս,— ասում է,— քու հողումը մի կարաս ոսկի դուրս եկավ, արի տար։

— Չէ՛, ախպե՛ր, էդ իմը չի,— պատասխանում է հողատերը։— Հողի վարձը դու տվել ես, դու վարում ես, էն հողումն ինչ էլ դուրս գա, քունն է. ոսկի է դուրս եկել, թող ոսկի լինի, էլի քունն է։

Սկսում են վիճել, սա ասում է՝ քունն է, նա, թե չէ՝ քունը։ Վեճը տաքանում է, իրար ծեծում են։ Գնում են թագավորի մոտ գանգատ։

Թագավորը մի կարաս ոսկու անունը լսում է թե չէ՝ աչքերը չորս է բաց անում։ Ասում է.

— Ոչ քունն է, ոչ դրանը, իմ հողումը կարասով ոսկի է դուրս եկել՝ իմն է։

Իր մարդկանցով գնում է, որ հանի բերի։ Գնում է կարասի բերանը բաց անել է տալի, տեսնում՝ ի՞նչ ոսկի, կարասը լիքը օձ... Զարհուրած ու կատաղած ետ է գալի։ հրամայում է պատժեն անգետ ռանչպարներին, որ համարձակվել են իրեն խաբել։

— Չէ՛, թագավորն ապրած կենա,— գոռում են խեղճերը,— մեզ ինչո՞ւ ես սպանում, լավ չես տեսել, օձ չկա էնտեղ, ոսկի է, ոսկի...

Թագավորը նոր մարդիկ է ուղարկում, որ գնան ստուգեն։ Մարդիկ գնում են, ետ գալի, թե՝ ճշմարիտ, ոսկի է։

— Վա՜հ,— զարմանում է թագավորը։ Ասում է.— երևի լավ չտեսա, կամ տեսածս էն կարասը չէր։ Վեր է կենում մին էլ գնում։

Կարասը բաց է անում, դարձյալ մեջը լիքը օձ։

Էս ի՛նչ հրաշք է, ի՛նչ միտք ունի, չեն հասկանում։

Թագավորը հրամայում է, հավաքում է իր երկրի իմաստուններին։

— Բացատրեցեք,— ասում է,— ո՛վ իմաստուններ, ի՞նչ հրաշք է սա։ Էս հողագործներն իրենց հոդում կարասով ոսկի են գտել։ Ես եմ գնում՝ կարասը լիքն օձ է դառնում, սրանք են գնում՝ ոսկի։ Էս ի՞նչ կնշանակի։

— Դրա բացատրությունն էս է, թագավոր, եթե չես բարկանալ,— ասում են իմաստունները։— Կարասով ոսկին աղքատ հողագործներին պարգև է ղրկած իրենց ազնվության ու արդար աշխատանքի համար։ Երբ որ նրանք են գնում, իրենց արդար վարձին են գնում ու միշտ էլ ոսկի գտնում, իսկ երբ որ դու ես գնում, գնում ես ուրիշի բախտը հափշտակես, նրա համար էլ ոսկու տեղ օձ ես գտնում։

Թագավորը ցնցվում է. խոսք չի գտնում պատասխանելու։

— Լա՛վ,— ասում է,— դե հիմի էն որոշեցեք, թե էդ երկուսից ո՞րին է պատկանում գտած ոսկին։

— Իհարկե հողատիրոջը,— ձայն է տալի վարող գյուղացին։

— Չէ, վարողինն է,— մեջ է մտնում հողատերը։ Ու նորից սկսում են կռվել։

— Լա՛վ, լա՛վ, կացե՛ք,— կանգնեցնում են իմաստունները,— ի՞նչ ունեք դուք՝ տղա կամ աղջիկ։

Դուրս է գալի, որ մեկը մի տղա ունի, մյուսը մի աղջիկ։ Իմաստունները վճռում են, որ սրանք գնան իրենց աղջիկն ու տղեն իրար հետ պսակեն, էն գտած ոսկին էլ տան նրանց։ Էստեղ համաձայնում են բարի մարդիկը, ուրախանում են, ու կռիվը վերջանում է, սկսում է հարսանիքը։ Օխտն օր, օխտը գիշեր հարսանիք են անում, կարասով ոսկին էլ, որ պարգև էր ղրկած իրենց ազնվության ու արդար աշխատանքի համար, տալիս են իրենց զավակներին։

Բարին էստեղ, չարն էն ագահ թագավորի մոտ։

 
NvardДата: Понедельник, 2010-11-15, 00.39.59 | Сообщение # 2
Полковник
Группа: Глобал модератор
Сообщений: 333
Статус: Offline
КУВШИН С ЗОЛОТОМ

Слышать мне довелось от наших стариков, старики наши слышали от своих дедов, а их деды - от своих стариков, что жил когда-то бедняк-пахарь и был у него только клочок земли да пара волов.

И вдруг зимой у этого пахаря-бедняка издыхают волы. А когда наступила весна и пришло время пахать и сеять, без волов он не мог работать и сдал землю внаймы соседу.

Стал этот сосед пахать, и вдруг плуг его наткнулся на что-то твердое.

Смотрит он и видит большой глиняный кувшин, полный золота. Бросает он волов и плуг и бежит к хозяину земли.

- Эге, свет глазам твоим! - говорит. - В твоей земле отыскался кувшин с золотом, иди забирай его!

- Нет, братец, это золото не мое, - отвечает хозяин. - Ты снял у меня землю, ты пашешь, и все, что в земле, твое. Золото нашел - пусть будет золото, все равно оно твое - бери!

Начинают спорить: один твердит - золото твое, другой - нет, твое. Спор разгорается, начинается драка. Идут к царю с жалобой.

Как услышал царь о кувшине с золотом, глаза у него так и загорелись.

Говорит:

- Не твое золото и не его. Кувшин с золотом нашли в моей земле - значит, он мой.

И царь со своей свитой спешит туда, где нашли кувшин. Приходит, велит открыть его и видит: кувшин полон змей!

В ужасе и в гневе возвратился царь во дворец и повелел наказать дерзких пахарей, посмевших обмануть его.

- О государь, да продлится жизнь твоя, - завопили несчастные, - за что ты хочешь погубить нас? В кувшине никаких змей нет - там одно золото... чистое золото!

Царь посылает своих людей проверить. Люди идут, возвращаются и говорят – в кувшине золото!

- Ва! - удивляется царь, а про себя думает: “Наверно, я не разглядел как следует или не тот кувшин видел”.

И снова идет он туда, открывает кувшин, а в нем опять полно змей.

Что за чудо? Никто понять не может.

И царь приказывает собрать всех мудрецов своего царства.

- Растолкуйте, - говорит, - мудрецы, что это за чудо? Пахари нашли в земле кувшин с золотом. Иду я туда - в кувшине змеи, идут они - он полон золота. Что это может значить?

- Не прогневайся, о государь, на наши слова. Этот кувшин с золотом дарован бедным пахарям за их трудолюбие и честность. Когда идут они - находят золото, это награда им за честный труд. А когда идешь ты и хочешь похитить чужое счастье - вместо золота находишь змей.

Царь содрогается и слов не находит в ответ.

- Хорошо, - говорит он наконец. - А теперь решите: кому из них принадлежит золото?

- Конечно, хозяину земли! - восклицает пахарь.

- Нет, тому, кто пахал землю! - возражает хозяин земли.

И опять начинается перебранка.

- Ладно-ладно, погодите, - останавливают их мудрецы. - Нет ли у вас детей - сына или дочери?

И оказалось, что у одного есть сын, а у другого дочь.

Тогда мудрецы решают: поженить молодых и кувшин с золотом отдать им.

Родители согласны, все довольны. Ссора кончается - начинается свадьба.

Семь дней и семь ночей справляют они свадьбу. А кувшин с золотом, полученный в дар за трудолюбие и честность, отдают они своим детям.

Золото - новобрачным, а змеи - жадному царю.

Перевод с армянского Я.Хачатрянца

 
  • Страница 1 из 1
  • 1
Поиск:

ПРОЙДИТЕ РЕГИСТРАЦИЮ ЧТОБА НЕ ВИДЕТЬ РЕКЛАМУСайт создан в системе uCoz