Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.15.14 | Сообщение # 1
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
Մոր ձեռքերը
Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը, Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը... Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը` Ի՜նչ նազանքով , Երազանքո՜վ՜: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը, Առաջնեկն է երբ որ ծնվել, Նրա արդար կաթով սնվել: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը Ծով լռությա՜մբ, Համբերությա՜մբ, Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Երկինք պարզված սյուն են դառել այս ձեռքերը, Որ չփլվի իր տան սյունը` Որդին կռվից դառնա տունը: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Մինչև տատի ձեռք են դառել այս ձեռքերը, Այս ձեռքերը` ուժը հատած, Բայց թոռան հետ նոր ուժ գտած... Քար են շրջել, սար են շարժել այս ձեռքերը... Ինչե՜ր, ինչե՜ր, ինչեր չարժեն այս ձեռքերը` Նուրբ ձեռքերը, Սո՜ւրբ ձեռքերը:
...Եկեք այսօր մենք համբուրենք որդիաբար Մեզ աշխարհում ծնաց, սնած, Մեզ աշխարհում շահած, պահած, Մեզնից երբեք չկշտացած, Փոշի սրբող, լվացք անող, Անվերջ դատող, անվերջ բանող ա'յս ձեռքերը` Տհող որ ճաքած ու կոշտացած, Բայց մեզ համար մետաքսի պես խա՜ս ձեռքերը...
30. X. 1955
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.18.33 | Сообщение # 2
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
ԸՆԿԱԾՆԵՐԸ
Կռիվներում ընկան նրանք. Ամեն մեկը՝ մի տան ճրագ, Ամեն մեկը՝ մի մոր որդի, Ամեն մեկը՝ մի աղջկա Երազանքը անապական, Կնոջ՝ սերը, հոր՝ ապագան... Ամեն մեկը՝ անգիր մի վեպ, Ամեն մեկը անգին մի կյանք...
Ամեն մեկը ընկան ա'յլ կերպ. Մերթ՝ ջրի մեջ, մերթ՝ հողի տակ, Մեկը սրով, տասը՝ հրով. Մեկը՝ արդեն հայտնի հերոս, Տասը՝ հերոս դեր չդարձած, Մեկը՝ իր մոր արցունքներով Թաց նամակը դեռ չընթերցած, Տասը՝ նամակ սպասելիս, Կարոտելիս, երազելիս...
Բայց զոհի' պես չընկան նրանք: Ընկան նրանք իբրև մարտի'կ, Ընկան նրանք իբրև մարդի'կ, Որ սովոր են մահը վանել Իրենց կյանքով՝ հանուն կյանքի, Որ սովոր են զրկանք տանել՝ Ընդդեմ ցավի ու զրկանքի. Որ պատրսատ են հանուն սիրո Սիրուց առնել ատելու թափ. Եվ անպարտ են ատելությամբ: Որ հզոր են հենց այդ սիրով. Զոհի' նման չընկան նրանք: Ընկան նրանք իբրև մարտի'կ, Որ փուլ չգա էլ ապարանք, Խաղաղ մնա ամեն երդիկ, Եվ ծխանի ծուխը բարակ Վե'ր բարձրանա պրա՜կ-պրա՜կ, Քամուց թերթվի լուրթ երկնքում. Որ էլ ոչ մի ընտանիքում Անտերացած ոչ մի աթոռ Չաղաղակի դատարկությամբ Թեյի ժամին, ճաշի պահին. Որ արկերի դղրդոցին ՈՒ հրդեհի ահեղ բոցին Փոխարինեն արծաթ բահի Զրնգոցը երկնքի տակ Եվ կարոտի շշուկը տաք:
Նրանք ընկան կռիվներում, Բայց ապրում է հոգին նրանց Ապրողների հոգիներում. Չի' մեղմացել ցավը կրած, Ատելուտյո'ւնը փրփըրած Եվ հաղթության տե'նչը խորին՝ Ի գիտություն ա'յն բոլորի, Որ նայում են շիրմին նրանց Միայն իբրև մի բլուրի, Որ հարթվում է կամաց-կամաց, - Անմիտի պես մոռանալով, Որ եթե չար թշնամու դեմ Ապրողները իրենց ուժով ՈՒ զենքով են անպարտելի, Ընկածները իրենց հուշո'վ, Վրեժո'վ են սարսափելի...
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.20.03 | Сообщение # 3
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
ЗАДАНИЕ ВЫЧИСЛИТЕЛЬНЫМ МАШИНАМ И ТОЧНЫМ ПРИБОРАМ ВСЕГО МИРА
Вычисляете, все вычисляете...
А сосчитайте, за сколько мгновений сколько крови из сердца девушки приливает к ее смущенным щекам и темоядерной вспышкою рдеет? Что за космическое излучение глаз затуманенных достигает, когда наши взгляды внезапно встретяться, и эти лучи обоюдозоркие опасны или полезны?
А то вычисляете, все вычисляете, все вычисляете...
А подсчитайте, сколько тепла наши ладони отдали детям, их волосам шелковистым и пальчикам, гибким станам наших возлюбленных, острым плечам наших бабушек немощных, и, подытожив, вычтите разность отданного и полученного!
А то вычисляете, все вычисляете да вычисляете...
И укажите, на скольких женщин мужчина - хотя бы один из многих - глядел с вожделением и корыстью, на скольких с восторгом благоговейным и на скольких с братскою нежностью?
И адреса обозначьте тех женщин, с которыми нас судьба не столкнула, хотя и могла бы свести на всю жизнь! И назовите число детей, наших детей, на свет не родившихся...
А то вычисляете, и вычисляете, и вычисляете...
Мы еще толком не знаем даже, почему человек смеется, лишь человек, и никто другой. Ну так сочтите количество смеха, рассортируйте его по звуку и объясните разницу между хохотом и усмешкой...
Электрическим черепом всемогущим, циклопическим глазом всепроникающим разложите тоску и тот дым спрессуйте, невидимый дым, который всегда приходит с тоской и один уходит: куда-то рассеивается, но куда?
А то все считаете, все считаете...
И назовите ближайшую дату, когда угнетаемые народы освободятся от угнетающих, когда возмездие неизбежное свершится именем справедливости. Сколько веков уже, в Боге изверившись, ждут этой даты жертвы насилий, все еще верят, все еще ждут! Вы, провозвестники нового века, не окажитесь и вы химерой. А то все считаете, вычисляете, прогнозируете...
И укажите число мостов, страны связующих, по которым хотели пройти мы, но не проходим и не пройдем никогда... И назовите число упований и грез, названных этими именами лишь потому, что они не сбываются. И несомненным числом обозначьте сомненья, с которыми мы созреваем, а чаще всего до времени старимся.
И линию разочарованья найдите, и хочется верить, что хоть она не будет зигзагообразной. И вместе с линией жизни нашей найдите надежды обманутой линию, он параллельны, а параллели, кажется, не пересекаются. И подсчитайте количество дней и ночей, неисчислимо-бессчетных, пропавших бесследно в очередях, походах и в чтенье газет многоязычных, заглавными буквами чьими - огненно-черными - каждое утро глазеют стволы дальнеприцельных орудий, и душу сверлят перископы лодок подводных, и красную кровь превратить в белую воду хотят водородные бомбы.
И подытожьте-ка, сколько урана взорвать надо на этой земле, чтоб кора раскололась и обнажилось ядро? Вы должны подсчитать и объяснить, от каких еще видов оружья матери больше детей не сумеют рожать.
Если вы сможете все это точно учесть, больше не будет нужды говорить об утрате веры и бремени этой утраты. Останется вам лишь объяснить, каким чудом под бременем этой потери мы не вонзились еще в эту землю, как кол?!
И объясните по-дружески также, как часто андерсеновский мальчик является в мир, чтоб короли увидели, что они голы? И, если можно, откройте нам, будьте добры, как они ходят теперь: наготу прикрывают или по-прежнему голы, а тех, кто дерзнули смотреть, - жить заставляют с завязанными глазами?
И сопоставьте - бетховенская глухота связана ли с возмущениями в атмосфере, с мощными взрывами на потрясенной земле, и, если связь существует, прошу, поясните, что, современники, можем мы в будущем ждать: множество новых бетховенов мир осчастливят или количество глухонемых возрастет?
И подсчитайте еще напоследок, прошу вас, как, каким образом, с помощью доброй машины какой, может еще человек оставаться и быть человеком или же только теперь Человеком пытается стать?
1962
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.21.15 | Сообщение # 4
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
ՀԱՅԱՍՏԱՆ
Իմ քաղցրանո՜ւն, Իմ բարձրանո՜ւն, Իմ տառապա'ծ, Իմ փառապա'նծ: Հների մեջ` դու ալեհեր, Նորերի մեջ` նոր ու ջահել. Դու` խաղողի խչմարված վազ, Վշտերդ` ջուր, ինքդ ավազ. Դու` բարդենի սաղարթաշատ, Առուն ի վար փռված փշատ. Դու` կիսավեր ամրոց ու բերդ, Մագաղաթյա մատյանի թերթ. Դու` Զվարթնոց-ավեր տաճար, Կոմիտասյան ծիրանի ծառ. Դու` ջրաղաց խորունկ ձորում, Դու` հորովել անուշ ծորուն, Փայլ գութանի արծաթ խոփի. Դու` նե'տ, նիզա'կ, մկո'ւնդ կոպիտ, Դու` հայրենի ծխանի ծուխ, Դու` անգի'ր վեպ, դու Սասնա ծո՜ւռ...
Իմ փառապա'նծ, Իմ տառապա'ծ, Իմ բարձրանո՜ւն, Իմ քաղցրանո՜ւն: Դու մրգերի շտեմարան, Ոսկևազյան գինու մառան. Դու` թավշե դեղձ, դու` փրփուր հաց, Արտաշատյան խաղող սևաչ. Դու Սևանի վառվող կոհակ. Երևանի սյուն ու խոյակ. Դու` հանգրվան, կանչող փարոս, Դու հայկական գերբ ու դրոշ. Խոսուն վկա կոտորածի ՈՒ վճիտ աչք ցամքած լացի. Արդարության ահեղ ատյան, Սրի պատյան, Սիրո մատյան - Միշտ հի'ն ու նո'ր իմ Հայաստան:
11.XI. 1950 Երևան
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.22.08 | Сообщение # 5
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
ԳԱՐՆԱՆ ՎՏԱՆԳԱՎՈՐ ՀՈՏԸ
Հարկավոր չէ՜,- ասում եմ ես ինքես ինձ, Ասում եմ ես մտքիս մեջ Ու մեկ-մեկ էլ՝ գժի նման՝ բարձրաձայն: Հարկավոր չէ՜ այս նոր սերը ո՜չ մեկիս՝ Ո՜չ քեզ, ո՜չ ինձ: Ո՜չ մեկիս...
Բայց ակամա դերասանից (հասկանու՞մ ես, ակամա՜), Հա՜, ակամա դերասանից ո՞վ կա դժբախտ առավել... Եվ կույր ձեռքս կույրին հատուկ խարխափումով ու դողով Հեռվից-հեռու ձեռքդ, մեջքդ կամ աչքերդ է որոնում Եվ մոլեգին շոշափումով կարծես նրանց վրայից Ջնջում է իմ «հարկավոր չէ» -ն տառ առ տառ...
Վա՜յ քեզ թշվա՜ռ երջանկություն, Տանջանքի հո՜ղը գլխիդ: Մի՞թե նրա չափ էլ չկաս, որ չտանջես ինքդ քեզ, Որ մոռանաս «միթե» -ները, «Չէ որ»-ները քո երկսայր Եվ անձնատուր լինես ինքըդ քո ընթացքին Գարնան պես:
Իսկ գարո՜նը... Արձակվում է ճամփաների պաղն արդեն: Կպչուն ցեխն է հովեր առնում իշխելու: Եվ ձների մարմնի վրա վտակները հալոցքի Իրենց հունով բաց են անում նորանոր Երակներ ու զարկերակներ սև ու տաք. Սկսվում է մի նոր գարուն անհատա՜կ ու անհատա՜կ՝ Երազի մեջ մեզ պատահող անկումի՜ պես անհատակ...
Ինչքա՜ն կուզես «հարկավոր չէ՜» գոռգոռա. Ինչքա՜ն կուզե թող ուղեղըդ երկմտանքի սև ջերմից Ձյան պես հալվի, Դառնա պաղած թանապուր. Ինչքա՜ն կուզես խաչ դիր վրադ Քո սեփական արյունով,- Միևնո՜ւյնն է. «Հարկավոր չէ՜»-ն իր իսկ կամքին հակառակ, Ինքն իրենից թաքուն անգամ՝ Ի վերջո Վերափոխվում ու դառնում է «ի՜նչ ուզում է թող լինի», Որովհետև... մարդե մա՜րդ է, ո՛չ թե քայլող գաղափար... Որովհետև... «չէ որ»-ները նո՛յնպես քնել են ուզում... Որովհետև... ինքդ գարնան վտանգավոր հոտ ունես... Որովհետև... ինքս էլ գարնան վտանգավոր այդ հոտից Միշտ զգում եմ գլխապտույտ, Որ տևում է ամիսներ... Որովհետև... պարտվե՞լ, այո՛, Ումի՜ց կուզես դու պարտվի՛ր, Սակայնո՛չ թե ինքդ քեզնից. Ինքդ քեզնից պարտվելով՝ Դու դառնում ես փսոր ծամոն Կամ ինքնաթափ պատի ծեփ Եվ ոչ նույնիսկ մի մեքենա, Գեթ մեքենա՛ խելացի, Որ կուզեի՛ իրոք դառնալ, Բայց ի՞նչ անեմ, ի՞նչ անեմ, Եթե բնավ չի՛ ստացվում, ի՞նչ անեմ:
Էլ ի՞նչ մնաց, որ ի՜նչ անեմ, սիրելի՛ս: Մնաց գոռա՜լ, թե երկուսիս՝ ինձ ու քեզ, «Հարկավոր չէ՛»-ն հարկավոր չէ՛ իսկապես. Մե՛նք ենք իրար հարկավոր...
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.23.15 | Сообщение # 6
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
ԽՈՍՔ ՀԱՎԱՍՏԻՔԻ
Մ.Մաշտոցի ծննդյան 1600-ամյակի առթիվ:
“Ոչ միայն որ գործենն պարտական են, այլև որ յանձն առնուն “
Ա
Քեզ հետ այս պահին զրուցել էր պետք Միայն նախդըրիվ - ոսկեեղնիկով Եվ պետք էր գրել այն երկաթագիր տառերով միայն, Որոնց կերպը դու առել ես գուցե Հին գործիքներից մեր դարբինների Եվ այն կեռերից ամենատարբեր, Որոնցից զեն ու զարդ էին կախում...
Բայց Գյուտարարիդ համեմատությամբ Ես` Դանիելյան թերատ այբուբեն, Զուրկ յոթնաղողանջ ձայնավորներից, Չեմ կարող զնգալ Ու չեմ էլ զնգում, Այլ պիտի հիմա լոկ բաղաձայնեմ, Թե պե՞տք է արդյոք, որ Քո անունով Մտքի մի օջախ կամ մի մայրուղի կոչվի աշխարհում, Եթե Քո անվամբ մի ամբողջ ազգ է կոչում ինքն իրեն,
Ա՛զգ, Որ ապրելու մտադրությամբ մեռել է հաճախ, Սակայն մեռնելու մտադրությամբ չի ապրել երբե՜ք` Թեկուզև մի օր...
Եվ պե՞տք է արդյոք, Որ արձաններդ հառնեն աստ ու անդ, Եթե Ինքըդ Քեզ – քանի՜ դար արդեն – Քանդակում ես միշտ Մեր մանկաշխարհի պարզ հոգիներին Երեսուն և վեց կերպերով անքանդ:
Պե՞տք է ուրեմն ... Ու պետք է եթե` Քեզ... պետք չէ բնա՜վ, Պետք է ... միայն մե՛զ:
Բ
Դո՛ւ, որ անվարան բնաբարձեցիր կռապաշտներին, Վերաքննությամբ պիտի մեզ ներես, Եթե խոսում ենք քանդակ – արձանից Զի կան արձաններ, որ կուռք չեն դառնում, Եվ միաստվածներ կան նոր ու նորեկ, Որ չեն տարբերվում կռապաշտներից: Եվ այն պատճարով պիտի մեզ ներես, Որ հնուց անտի սովոր լինելով Հարկի և տուրքի, Բաժի և սակի Ու վճարելով միշտ ճարահատյալ, Մենք հոգով լոկ մե՛կ հարկ ենք ընդունել` Հարկը հոգեկա՜ն: Եվ Դու` եզակի մի հարկահավաք, Որ ընտրված է – ոչ նշանակված, Ա՛ռ ու մթերի՜ր, Ա՛ռ ու պաշարի՜ր Տասնըվեցդարյա հարկը մեր հոգու, Որպեսզի կրկին վերաբաժանես` Մեր նեղ օրերին, Բայց... իբրև նպաստ Եվ ոչ մուրածո ողորմաբաժին... Գ
Աշխարհազբոսիդ համեմատությամբ Ես մինչև անգամ Արաքս չտեսած տնաբնակըս, Ի լրո՛ գիտեմ, Որ քեզ ծին տված բնիկ գավառում Կար մի մենաստան` «Սուրբն Կարապետ», Որի դռները փակ էին ընդմիշտ կանանց սեռի դեմ:
Մենք կին չենք, Այր ենք, Տղամարդ ենք մենք, Սակայն անօրեն մի նոր օրենքով Փակ է մեր առջև Ոչ միայն դուռն ու գավիթը վանքի, Այլ գավա՜ռն ամբողջ Եվ ո՜ղջ մի երկիր, Որի անունից զրկված է նույնիսկ քարտեզը հիմա:
Մենք կին չենք, Այր ենք, Տղամարդ ենք մենք, Եվ ընդդեմ այս բաց անարդարության Առայժըմ մենք մեր աչքերն ենք փակում, Բայց փակում այնպես, Ինչպես փակում են մարդիկ մատները, Եվ ստացվում է դրանից ... բռունցք:
Ուստի իզուր է խոսքը երդումի: Բնիկ գավառըդ հենց որ ոտք դնենք` Քո Հացեկացը կպեղենք բրչով, Եվ տարոնական պարզած երկնի տակ Սրբատաշ վեմը սուրբ թանգարանի ձևակերպ կառնի: Եվ դա կդառնա Նո՛ր Էջմիածին...
Դ
Սակայն... Եվ սակայն Կա սուրբ Օշական, Որ ազգի համար մի շատ վաղեմի Հավասար է Նոր Երուսաղեմի:
Աշուն է հիմա: Եվ սրբատեղի տանող ծուռումուռ ճանապարհներին Խաղողի վազն է իր տերևները փռել ամենուր, Իր տերևները, որ շատ են նման Անհայտ ձիերի սմբակից պոկված ժանգոտ պայտերի:
Այս հողի վրա օտար սմբակներ չեն դոփում հիմա: Եվ եթե կաղնու անտառն է սակավ այս հողի վրա, Ապա խաղողի և կաղնու տերևն իսկապես անչափ նման են իրար:
Գաղտնասացության համար չեմ ծնվել, Ես գիտեմ սակայն, Որ օշականյան բանուկ այս ճամփով քայլող ամեն ոք Անխոս – լռելյայն երդում է տալիս Մի՜շտ զուգաշավիղ ընթանալ Քեզ հետ: Անձնադատորեն նա հանձն է առնում Արդյունավորվել մի՛միայն այնպես, Որ հողագնդի բյուր լեզուներից Անարտաքսելի մնա հավիտյան Մեր այն բարբառը, Որի գրերից կարելի է սուր եղաններ կռել: Բայց մեխե՜ր նաև` Գամելու համար հին ու նորորյա պիղատոսներին:
Կանխասացության համար չեմ ծնվել, Ես գիտեմ սակայն, Որ սրբատեղի տանող այս ճամփով քայլող ամեն ոք Եվ վաղը պիտի դառնա մասնակից Քո անկշռելի որքանությանը, Իր հոգում զգա Քո մշտակայուն ներկայությունը, Քո իսկության հետ ինքն իրեն ձուլի` Փոխելով քայլն իր մոլորագընաց, Բեռնակիր դառնա մեր բեռ ու բարձին, Դասալիք լինի բանակից վարձու: Հայոց աշխարհի փափկասուն տիկնայք Ավանդակորույս իրենց վարքի դեմ Վերստին պիտի աչքերը բանան: Հայոց աշխարհի այրերից նրանք, Ովքեր հուլաբար ճամփա են ընկել Ու դեռ ծուլաբար դեգերում են լուռ` Օտար հովերի ապտակին հլու, Պիտի դառնորեն դարձի գան դարձյալ` Խորհե՛ն հայերեն, Ապրե՛ն հայօրեն... Ե
Հոռետեսության համար չեմ ծնվել Եվ դեմ եմ հիմար լավատեսության, Սակայն շատերից մեկն էլ ես` գիտե՛մ. Դու էիր , որ մեզ անըստգյուտ գյուտովդ ուսուցանեցիր, Որ անհնարին վիճակն է միայն ծնում նոր հնար: Ուստի հավատա, ո՜վ Հնարավոր, Որ եթե մի օր – աստվա՜ծ չարասցե – Գտած հնարըդ դառնա գործազուրկ, Ասպարեզ կիջնի մեկն էլ, անկասկած, Որ սկիզբ կտա մի նո՛ր սխրանքի:
Թե ճիշտ է, որ Դու հայր ունենալով` Չունեցար որդի, Ճիշտ է առավել, Որ զավակի տեղ ժառանգներ ունես` Սերունդ ու սերուցք, Որոնք անըստգյուտ գյուտովդ գիտեն, Որ անհնարին վիճակն է միայն ծնում նոր հնար...
Ննջի՛ր ուրեմն սուրբ շիրիմիդ տակ, Քանզի արթուն ես մեր հոգիներում:
Չէ՞ որ ինչ-որ տեղ փոքրերս ու Մեծըդ Հավասարվում ենք, դառնում աջակից. - Դու ... գործն ես արել, - Մենք ... հանձն ենք առել ...
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.25.11 | Сообщение # 7
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
Եթե ասեմ` Բոց կլինի, Եթե չասեմ` Խոց կլինի: Ինքդ ասա. Ես ի՞նչ անեմ. Բա իմ բանը Ո՞նց կլինի: Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.25.58 | Сообщение # 8
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
Անքնություն
Քունս չի տանում, Դու ել մի քնիր, Հետս էլ կրկնիր, Որ Հայաստանում Հիմա գարունը Բացվել է արդեն. Թողած հին հունը` Գետերը հորդել, Պղտոր ու խելառ Դես-դեն են խփվում: Կանաչից հարբած` Գառներ ու հորթեր Լեռնալանջերին Խայտում են, ծփում: Մոշու թփեր են Չորս բոլոր աճել: Մի մոլոր գառնուկ Պճեղն է դաջել Ոլոր կածանի Կիսաթաց հողին: Խախալի վրա Մի բուռ հին կաղին Տվել է իրեն Լու՜ռ արևկողին: Կոճղը դարձրած Իր համար սեղան` Պսակ ե գործում Մի պուճուր տղա Ու գցում վզին Իր ծիրան եզի: Իսկ մա՜յրը տղի … Պառավն անտեղի, Զու՜ր է տեղ գցել Քնելու համար. Նա, ինձ պես, գուցե Չի քնել հիմա, Նա՜, որին դեմքով Ես շա՜տ եմ նման …
… Քունս չի տանում, Դու էլ մի քնիր, Հետս էլ կրկնիր, Թե ի՞նչ եմ անում Ես ի՞նչ եմ անում Ո՛չ Հայաստանում …
1956, Մոսկվա
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.27.00 | Сообщение # 9
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
Նամակ
Նա՞ է գրում ինձ Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ Ինքս էլ չգիտեմ. "Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու... Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ, Աշո՛ւն ու գարո՜ւն... Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, Այն հինգերորդը..."
Նա՞ է գրում ինձ Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ Ինքս ել չգիտեմ. "Դու նկատե՞լ ես. ձմեռ ժամանակ Անհնարին է անցնել անտառի այն ծանոթ տեղով, Որով անցել ես ամռան օրերին, Քանի որ ցրտից սաստիկ կուչ գալով Ու ձյան բեռան տակ ճկվելով խղճուկ` Ոստ ու ճյուղերը փակում են ճամպադ, Իսկ մթնշաղին կամ աղջամուղջին` Ճանկռում են դեմքդ, Աչքիդ սպառնում: Ես քայլում էի աղջամուղջի մեջ, Ու քայլում էի նաև ... մտացիր: Մտացի՞ր արդյոք, մտամփո՞փ արդյոք,- Մի՞թե նույնը չէ: Ու ես հասկացա, Որ երբ հուզված ենք` Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ձեռքերը, Երբ անվստահ ենք` Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ոտքերը. Իսկ ե՞րբ են մարդիկ թաքցնում դեմքը Գուցե ամոթի՞ց (Ես չե՛մ ամաչում իմ սիրո համար) Գուցե կարոտի՞ց (Ես ուզում եմ քեզ տեսնել բա՛ց աչքով): Գուցե ճանկըռտող ճյուղերի՞ց այս չար Գուցե այս ցրտի՞ց որ ճկում է ինձ Եվ ստիպում է կուչ գալ խեղճորեն (Կուչ գալ եմ ուզում քո՛ թևերի տակ)" ...
Նա՞ է ավարտում, թե՞ ես նրա տեղը,- Ինքս էլ չգիտեմ. "Իմ այս հարցերին մի՛ պատասխանիր, Բայց պատասխանիր լոկ իմ մե՛կ հարցին:
Գարունը անցավ` ես քեզ չտեսա, Ամառը անցավ` ես քեզ չտեսա, Աշունը անցավ` չտեսա ես քեզ, Ձմեռն էլ կանցնի` չեմ տեսնի ես քեզ...
Իսկ ո՞ւր ե տարվա մե՛ր եղանակը, Այն հինգերորդը ... մի՞թե չի գալու" ...
11/1963, Երևան
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.28.10 | Сообщение # 10
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
ԵՐԵՎԱՆԻՆ
Ա
Նա փոխվում է ամեն վայրկեան՝ Արբունքահաս պատանու պես , Ե'վ դեռ մանուկ, և' առնական, Արբունքահաս պատանու պես:
Երեկ՝ խաղում փոշիներում Լվացվում է այսօր նա, տե'ս, Հայելակերպ ավազանում Արբունքահաս պատանու պես:
Ինքն իր աչքում երեկ տգեղ, Ինքն իրենից դժգոհ այնպես, Հիմա հրճվում է իրենով՝ Արբունքահաս պատանու պես:
Արբունքահաս պատանու պես Նոր է միայն նա կյանք մտնում, Նա ինքն իրեն նոր է գտնում Արբունքահաս պատանու պես:
Բայց և հիմա պա՜րզ է այնպես Նրա գալիքն ու ապագան՝ Երբ որ դառնա նա առնական Արբունքահաս պատանու պես:
Բ
Սա պատմելու բան չէ, Սա զգալո՜ւ բան է... Ա'խ, ինչքա՜ն է տանջել Ինձ իմ Երևանը:
Շենքերին ես նայում, Պալատներին վսեմ Եվ ուզում ես անվերջ Խոսե՜լ, խոսե՜լ, խոսե՜լ:
Եվ ուզում ես խոսել Ինչ-որ ուրի՜շ ոճով, Բայց կորչում է ասես Հայերենը քո ճոխ:
Մի "չքնաղ" է մնում, Մի "հոյակապ", մի "պերճ", Մի մեծ "չնաշխարհիկ", Մի "վեհ" փոքրիկ և՝ վե'րջ:
ՈՒ ծով հիացումը Քարանում է, լռում: Քարանում է այնպես, Ինչպես հեքիթներում:
Լեզուդ համրանում է, Լոկ հայացքդ է խոսում, Կարծես մոռանում ես Քո մայրենի լեզուն...
Սա պատմելու բան չէ, Սա զգալո՜ւ բան է: Դրա համար պիտի Տեսնել Երևա՜նը:
Գ
Քաղաքամերձ անտառն իր կանաչին Դանդաղ և աննկատ Դեղին ոսկեթել է ընդելուզում: Նորքի կտուրներին դդում ու չիր Արեգակի վերջին Լիցքերն են ծուլորեն կորզել ուզում:
Ցածում՝ Արարատյան տաք հովտի մեջ, Հորդ անձրևից հետո, Երևանն է շողում Աշնանային շոյող արեգակի ներքո: Եվ կամարնե'րը կոր, Եվ լորինե'րը մայթամերձ Շողշողում են, զինում մի նոր կախարդանքով՝ Անձրևաթաց փողոցների հայելու մեջ ճանաչելով իրենք իրենց ՈՒ մնալով խիստ գոհ:
Ցածում Երևանն է, Որ թռչելով Զանգուն և անցնելով այն կողմ՝ Կանգ է առել մի պահ, Որ շունչ առնի, ապա Նորից ձգվի դեպի Էջմիածին, Փարպի. Նա', որ իր ձեռքը Քանաքեռին հպած, Մյուս թևը իր բաց Տարածվում է դեպի այն լեռը, որ Հին լեգենդից բացի՝ հայտնի է նոր Մեր հայկական գերբից: Երևանն է շողում իբրև հսկա մագնիս, Իր կողերից կախած բազում նոր ավաններ՝ Փոքրիկ Երևաններ, Որոնք իրար հանդեպ, իբրև հարևաններ, Նախանձո՜տ չեն, սակայն նախանձախնդի՜ր են. Ասֆալտ ու տուֆ հագնել, Երևանի կողքին ինքնավայել կանգնել - Նրանց համար ահա թե ո'րն է խնդիրը:
Իսկ այդ ավանների անուննե՜րը խոսուն. Նոր Կիլիկիան ահա, ահա Արաբկիրը, Ահա Նոր Արեշը, Նոր Զեյթունը:
Յուրաքանչյուր ավան տարբեր մի երկիր է. Եվ ամեն մի երկիր Աժանացել հարկի, Լոկ այստեղ է գտել վերջին հասցեն, տունը:
Կարելի է կարծել, որ աշխարհը համայն Սեղմվել է փոքրացել Եվ ձգվելով թովիչ այս քաղաքից՝ Նրա շուրջն է սիրով խմբվել հիմա: Ի՞նչ է, արտառո՞ց է, զարմանալի՞: Մի մոռացեք սակայն, որ այս հարցում Քար զարմանքի բոլոր փակ դռներն է բացում Տխուր մեր անցյալը - հին բանալին: Մինչդեռ նորը, խնդրե'մ՝ Իբրև արվեստագետ և իսկական, և մեծ, Խոսում է ո'չ այնքան, որ ցույց է տալիս. Երևանն է շողում Արարատյան բեղուն տաք հովտի մեջ:
Երևանն է շողում իբրև հսկա՜ մագնիս...
1946
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես