Дата: Понедельник, 2009-12-14, 11.15.14 | Сообщение # 1
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1797
Статус: Offline
Մոր ձեռքերը
Այս ձեռքերը` մո՜ր ձեռքերը, Հինավուրց ու նո՜ր ձեռքերը... Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Պսակվելիս ո՜նց են պարել այս ձեռքերը` Ի՜նչ նազանքով , Երազանքո՜վ՜: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Լույսը մինչև լույս չեն մարել այս ձեռքերը, Առաջնեկն է երբ որ ծնվել, Նրա արդար կաթով սնվել: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Զրկանք կրել, հոգս են տարել այս ձեռքերը Ծով լռությա՜մբ, Համբերությա՜մբ, Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Երկինք պարզված սյուն են դառել այս ձեռքերը, Որ չփլվի իր տան սյունը` Որդին կռվից դառնա տունը: Ինչե՜ր ասես, որ չեն արել այս ձեռքերը... Մինչև տատի ձեռք են դառել այս ձեռքերը, Այս ձեռքերը` ուժը հատած, Բայց թոռան հետ նոր ուժ գտած... Քար են շրջել, սար են շարժել այս ձեռքերը... Ինչե՜ր, ինչե՜ր, ինչեր չարժեն այս ձեռքերը` Նուրբ ձեռքերը, Սո՜ւրբ ձեռքերը:
...Եկեք այսօր մենք համբուրենք որդիաբար Մեզ աշխարհում ծնաց, սնած, Մեզ աշխարհում շահած, պահած, Մեզնից երբեք չկշտացած, Փոշի սրբող, լվացք անող, Անվերջ դատող, անվերջ բանող ա'յս ձեռքերը` Տհող որ ճաքած ու կոշտացած, Բայց մեզ համար մետաքսի պես խա՜ս ձեռքերը...
30. X. 1955
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են Չգիտեմ ինչու է այդպես
Дата: Пятница, 2015-08-28, 17.00.09 | Сообщение # 191
Сержант
Группа: Пользователи
Сообщений: 24
Статус: Offline
Сожалею
(пер В. Микушевича)
Я в жизни всем помог, себе я не помог. Всем впрок мои дары, мне самому не впрок. Прохожий поумнел, усвоив мой урок, А сам безумен я: нерадостный итог.
Всех встречных я поил моим хмельным вином И не пригубил сам в пути моем земном. Всю жизнь я сватом был и крестным был отцом, Хотя мне больше всех всегда был нужен дом.
Все доверялись мне, как будто я тайник, Доверившись другим, раскаялся я вмиг. Всё в жизни расточив, зачем я не привык Выпрашивать любовь, скупясь, как ростовщик?
Дата: Пятница, 2015-08-28, 17.00.39 | Сообщение # 192
Сержант
Группа: Пользователи
Сообщений: 24
Статус: Offline
В жизни встречаемся мы случайно
(пер. О чухонцева)
В жизни встречаемся мы случайно, А растаемся волей-неволей.
Хочешь - молчи, Хочешь - кричи, Если поможет крик. Хочешь - рви зубами подушку, Хочешь - уткнись в подушку И прикуси язык. Если ты верующий - кляни бога, Если неверующий - поверь.
Хочешь не хочешь - одна дорога, Жить, не жить - всё равно теперь! Поздно что-нибудь изменить, Дело это - пропащее. Но, знаешь, это и есть - жить. Это и есть любовь. Настоящая.
В жизни встречаемся мы случайно, А растаемся волей-неволей.
Дата: Пятница, 2015-08-28, 17.01.30 | Сообщение # 193
Сержант
Группа: Пользователи
Сообщений: 24
Статус: Offline
СОДРОГАЮСЬ
Содрогаюсь от тающего-тающего твоего прикосновенья, и от холодного ветра, и от мысли, что могу потерять тебя... Вздрагиваю от открытых глаз настороженной тьмы, от скрытного врага и от мысли, что от чрезмерных ласк могу, как птицу, убить тебя... Дрожу над сыном и твоей любовью, над судьбой моего разрозненного народа. Разрываюсь как сердце...
Дата: Пятница, 2015-08-28, 17.02.12 | Сообщение # 194
Сержант
Группа: Пользователи
Сообщений: 24
Статус: Offline
ИМЯ ТВОЁ
Ненавижу я имя твоё, как, быть может, Тело твоё ласку рук моих ненавидит. Ненавижу я имя твоё,- В мой язык оно вонзено, Словно колючийй шип. Расспроси меня заодно- Это имя какого цвета? -Этот цвет ненавижу люто. ...Дочь родится на счастье мое- Дам дочери имя твоё. Ненавижу я имя твоё.
Дата: Пятница, 2015-08-28, 17.03.06 | Сообщение # 195
Сержант
Группа: Пользователи
Сообщений: 24
Статус: Offline
ЦЕНА МЕЧТЫ
МЫ РЕШИЛИ СПЕШИТЬ И ДРУГ ДРУГУ ТОГДА ПОСТАРАЛИСЬ ВНУШИТЬ, ЧТО ЛЮБОВЬЮ ВСЕГДА МОЖНО ВСЕ ОДОЛЕТЬ... И ВСЕ НАЛАДИТСЯ ВПРЕДЬ... НО ЛОЖЬ-СТРАШНЕЕ,ЧЕМ СМЕРТЬ... ВИДИШЬ, ЯРКИЙ КРИСТАЛЛ ТОЙ МЕЧТЫ-ОТБЛИСТАЛ, ТЕНЬЮ БЛЕДНОЮ СТАЛ, ПУСТОТОЮ СПЛОШНОЙ. ТЕНЬЮ БРОДИТ МЕЧТА, НО ЭТА ТЕНЬ-ЗА СПИНОЙ, МУЧИТЬ НАС НАНЯТА, ЖИТЬ С ТОБОЙ И СО МНОЙ.
Дата: Вторник, 2018-07-17, 00.57.27 | Сообщение # 196
Генерал-полковник
Группа: A D M I N
Сообщений: 1410
Статус: Offline
Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում։ Մենք մեզ ո՛չ ոքից չենք գերադասում: Պարզապես մենք էլ պիտի ընդունենք‚ Որ մե՛նք‚ միայն մե՜նք Արարատ ունենք‚ Եվ որ այստեղ է՝ բարձրիկ Սևանում‚ Երկինքը իր ճիշտ պատճենը հանում: Պարզապես Դավիթն այստեղ է կռվել: Պարզապես Նարեկն այստեղ է գրվել: Պարզապես գիտենք ժայռից վանք կերտել‚ Քարից շինել ձուկ‚ և թռչուն՝ կավից‚ Ուսուցմա՛ն համար և աշակերտե՜լ Գեղեցկի՛ն‚ Բարո՛ւն‚ Վսեմի՛ն‚ Լավի՜ն… Մենք քիչ ենք‚ սակայն մեզ հայ են ասում: Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում Պարզապես մեր բախտն ուրիշ է եղել‚- Պարզապես շատ ենք մենք արյուն հեղել. Պարզապես մենք մեր դարավոր կյանքում‚ Երբ եղել ենք շատ Ու եղել կանգուն‚ Դարձյա՛լ չենք ճնշել մեկ ուրիշ ազգի‚ Ո՛չ ոք չի տուժել զարկից մեր բազկի։ Եթե գերել ենք՝ Լոկ մեր գրքերով. Եթե տիրել ենք՝ Լոկ մեր ձիրքերով… Պարզապես մահն էր մեզ սիրահարվել‚ Իսկ մենք ինքնակամ նրան չենք տրվել։ Ու երբ ճարահատ մեր հողն ենք թողել՝ Ո՜ւր էլ որ հասել‚ որտեղ էլ եղել‚ Ջանացել ենք մենք ամենքի՛ համար. Շինել ենք կամուրջ‚ Կապել ենք կամար‚ Ամե՜ն տեղ հերկել‚ Հասցրել բերքեր‚ Ամենքի՜ն տվել մի՛տք‚ առա՛ծ‚ երգե՛ր՝ Պաշտպանել նրանց հոգևոր ցրտից‚- Ամե՜ն տեղ թողել մեր աչքից՝ ցոլանք‚ Մեր հոգուց՝ մասունք‚ Եվ նշխար՝ սրտից… Մենք քիչ ենք‚ այո՛‚ բայց կոչվում ենք հայ – Գիտենք դեռ չանցած վերքերից տնքալ‚ Բայց նոր խնդությամբ ցնծալ ու հրճվել. Գիտենք թշնամու կողը մխրճվել Ու բարեկամին դառնալ աջակից. Դուրս գալ մեզ արված բարության տակից՝ Մեկի փոխարեն տասն հատուցելով… Հօգուտ արդարի և արեգակի Գիտենք քվեարկել մեր կյանքով նաև… Բայց թե կամենան մեզ բռնի վառել՝ Մենք գիտենք մխա՛լ – և կրա՜կ մարել. Իսկ եթե պետք է խավարը ցրել՝ Գիտենք մոխրանալ որպես վառ կերոն. Եվ գիտենք նաև մեզ կրքոտ սիրել‚ Բայց ուրիշներին մի՜շտ էլ հարգելով… Մենք մեզ ոչ մեկից չենք գերադասում‚ Բայց մեզ էլ գիտենք – Մեզ հա՜յ են ասում։ Եվ ինչո՞ւ պիտի չհպարտանանք… Կա՛նք: Պիտի լինե՛նք: Ու դեռ – շատանա՜նք: 19,25.I.1961թ. Երևան Այն հայը որ ազգը փոխի և այլ ազգ դառնա Մահվան օրը հայ արցունքի նա չարժանանա
ՄԻԱՑԵՔ
