Արդարացնում եմ
Այս երկինք կոչված հրաշք սիրունի,
Հրա~շք սիրունի
Հիմար թվացող անտերությունը
Եվ այն,որ աստղե իր խալերի հետ
Նա դեմքը ծածկող սև ամպեր ունի:

Արդարացնում եմ ,
Եվ անծիր ծովի այն թերությունը,
Որ…ափեր չունի:

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Ես խանդու՞մ եմ :

Անկեղծ ասած ,թե ամոթ չէ,
Ինձ շատ ծանոթ և շատ մոտ չէ
Այդ ահավոր խանդ կոչվածը.
Իմ մեջ , գուցե,բնությունից
Ինչ- որ բան ` անտեսված է,
Ուրիշ մի բան` տնտեսված է:

Ընդհամենը գիտեմ լոկ այն,
Որ ես այնտեղ ,որտեղ մարդիկ
Հավանաբար և խանդում են.
Բարկանում եմ – ոչ տևական,
Քմծիծաղում - անբնական,
Եվ … եղածը ես քանդում եմ:

Մեր խորտակված սերը վկա…

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Հիասթափվելս …
Ի~նչ ասեմ, ինչպե՞ս:
Չէ՞ որ այդ մասին խոսելու համար
Ստիպված պիտի ես վերապատմեմ
Իմ ամբողջ կյամքը`
Այն պահից ,երբ ես
Ձեռքս մեկնեցի կրակի բոցին`
Կարծելով, թե դա լաչակն է իմ մոր,
Կարմիր լաչակը,
Այդ պահից մինչ երեկ իրիկուն,
Երբ…
Սակայն արժե՞
Աղ ցանել վերքին…

Ոչ առանց ցավի
Այն էլ զգացի , ցավո~վ զգացի,
Որ կտրվելուց հետո է միայն
Երևում ծառի բուն հաստությունը:

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Մեր ձեռքերը միացան,
Միայն երկու ձեռքերը:
Եվ մեր ձեռքերը կարծես
Ձեռքեր չէին
Այլ…նեղուց:

Ու խառնվեցինք մենք իրար,
Որպես երկու մոտիկ ծով,
Որ անջատված են վաղուց:

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Իմ տված հարցից
Դու լաց ես լինում,
Իսկ ես` ամոթից`
Տաք-պաղ քրտնում եմ:

Ի՞նչ ասեմ հիմա:
Գեթ մխիթարվիր,
Որ նույն համն ունեն
Քրտինք ու արցունք…

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Հիմարաբար խոստովանում և այն, որ ես...
Ես էլ ձեզ պես մարդ եմ ծակաչք.
Անտեր աչքս`
Թեկուզ փակած,
Չի~ կշտանում –
Ու տանջում է
Եվ գլխիս դեմ սիրտս հաճախ
Ըմբոստանում `
Պահանջում է
Օտար այգուց վարդ ու կակաչ ,
Ուրիշների փռից ` տաք հաց.
Ծուռ է նայում օտար կնոջ,
Թե իմն անգամ լինի հնոց,
Իսկ նա` նույնիսկ ցրտից ճաքած...

Հիմա՞ր մարդն է այսքան անկեղծ խոստովանում,
Թե՞ խելոքն է ունեցածով միշտ գոհանում...

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Պատահել է, որ չեմ սիրել,
Բայց, չգիտե՞մ ` ինչ՞ի համար ,
Չեմ զլացել անսեր տիրել.
Գրկել եմ կամ համբուրել եմ:
Չեմ ընդունել սրտիս խորքում,
Սակայն լռել – համբերել եմ:

Ես շատ հաճախ այն չեմ տվել , -
Մեղանչել եմ, - կարո~ղ էի.
Ու շատ հաճախ ցած եմ թևել,
Իսկ վեր թևել կարո~ղ էի:
Եվ փախուստ եմ ինձնից տվել`
Ուրիշ տեղ եմ իզուր չվել –
Օտա~ր ոլորտ ` օտա~ր թևով,
Մինչդեռ մնալ կարո~ղ էի,
Կարո~ղ էի և - պարտավոր:

Մեղավոր եմ հույսի համար,-
Չարդարացա~վ `
Ոչ իմ մեղքով .
Եվ կենդանի այն հավատի,
Որ քարացա~վ`
Ոչ իմ մեղքով .
Եվ այն բարի սրտի համար.
Որ չարացա~վ`
Ոչ իմ մեղքով :
Մեղանչել եմ
Եվ այն ըմբոստ երգի առաջ,
Որ խոհեմս պատառեցի.
Այն խոհերի մահվան համար,
Որոնց ծինը խաթարեցի.
Մեղավոր եմ և քո առաջ,
Որ...սիրելուց դադարեցի,
Եվ այն ներման, որ բռնությամբ
Իմ լայն սրտից վտարեցի...

Իսկ ճիշտ ասած`
Ընդհանրապես մեղա գալու քիչ բան ունեմ...

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Ես, ճիշտ ասած, զարմանում եմ շա~տ բաներից,
Քիչ լավի հետ ~ ամեն տեսակ վատ բաներից,
Բայց ուզում եմ միայն մեկով բավարարվել `
Այն հոգնատանջ ճամփորդի պես այսօր վարվել,
Որ հոգնելով ճամփաներից`
Ջարդ ու փշուր կանգ է առնում
Եվ չի նայում առաջ, վար – վեր,
Ու հայացքով ետ չի դառնում –
Հոգնածորեն նայում է նա աննպատակ
Եվ այն տեսնում , ինչ ընկած է ոտքերի տակ:

Ու ես հիմա,
Որ անհարմար
Վատ բաների թավ անտառում ճամփորդելուց
Ջարդված – հոգնած`
Հանգստանում – թարմանում եմ,
Նրա պես էլ ակամայից ու ծուլորեն զարմանում եմ,
Որ –թռչնի պես – ճիշտ խոսքից է մարդը խրտնում,
Եվ ոչ երբեք սուտ խոստումի կրակոցից.
Լուսնի նման` արևից է նա սփրթնում
Եվ շիկնում է հրախաղի սառը բոցից...
Իսկ դուք `ինչպե՞ս:
Դու՞ք էլ `ինձ պես:

Է~հ, երևի, ինձ վրա եք զարմանում...

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես

Երբ հեռու է սերը նորեկ`
Ես դա լսում եմ
Ու չեմ տեսնում դա,
Ինչպես...անտառում երգող թռչունին:

Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են
Չգիտեմ ինչու է այդպես